Aslında burada bir şeyler paylaşmayacaktım, fakat içimde tutamadığım bazı sorunları, kendi kişisel dertlerimi bir not defteri gibi yazmak, belki de bir 10 sene sonra okuduğumda "ya şu derde bak" diye kendimi teselli etmeme yarayacağını düşünüyorum. 
Kim bile bilirdi ki 10 sene sonrasında hakemlik yapmayacağımı öyle değil mi? ...
Hayattan aldığım en büyük ders, ne kadar uğraşırsan uğraş, olmayınca olmuyor. Öyle ki yaptığım şeylere çokça kendimi kaptırdığım, fedakarlığın dibine kadar yaptığım, sonucunda "HİÇBİR ŞEY" olmadığını acı tecrübeler ile görmüş bulunmaktayım. 
Ve şunu da ekleyeyim ki, bir şeyi ne kadar umursamaz yaparsan o kadar "DEĞERLİ" oluyorsun. 
Sahiplenmek, sadık kalmak, karşımdaki kişi yada kişilere güven vermek, önemli olduklarını hissettirmek en çok ama en çok bana "ZARAR" verdi.
En basiti oyunlarda dahi kaybeden tarafta olmaktan daha fazla haz alıyorum, hırslanıyorum, kazanmaya mücadele etmeye gayret gösteriyorum. Hiçbir zaman sıkıldım karşı takıma geçeyim kafasına erişemedim. Hep kaybedenleri yükseltmek, onlara destek olmak motive etme çabası içerisinde oluyorum. Dönüp baktığımda da bana bu özeni, desteği gösteren birisininin olmaması beni çok yoruyor. Herkese anlayışla, empati kurarak yaklaşmak en çok beni "ÜZÜYOR".
31. yaş günüm yaklaşıyorken hayatımın geri kalanında maalesef hiçbir heyecan duymadığımı üzülerek dile getiriyorum.
Bundan sonraki süreçteki yaşantımda herşeyin "GÖNLÜMCE" olmasını diliyorum.